Mosselbay Tour (Frouckje en Mariette)

29-12-2010

Vandaag heb ik een tour gedaan met Frouckje.(leuk hoor, toerist in eigen woonplaats) We dachten dat het een toer was van 2 uur naar Kwanongabi (= township van Mosselbaai), maar het was een vier uur durende tocht in de omgeving van Mosselbaai met oa Kwanongabi. Ook leuk en heeeel interessant.

Omdat het nu midden in de nacht is, schrijf ik alleen even wat steekwoorden op en dan kan ik het later uitschrijven. Ik wil alles onthouden wat ik gehoord heb, het was zo interessant. Ik kan er niet van slapen. Dus eerst maar wat op papier (laptop) zetten.

We werden opgehaald bij golfclub door Jauckie, onze reisleider/chauffeur van vandaag. Hij is arts en doet deze tochten erbij, doet veel voor de Rotary en goede doelen. Kortom, hij is zo ingeburgerd en kan ons veel vertellen.

Er ging nog een familie mee(spaans). De eerst stop was bij Barouch. Een echte ouderwetse koffiebranderij. De eigenaar is Israelisch en heeft vroeger in een Kibboets gewoond waar hij zijn Zuid Afrikaanse vrouw heeft leren kennen. Hij is een koffiebranderij begonnen, eerst in het centrum van Mosselbaai en nu bij het winkelcentrum. De zaak is heel gezellig, veel oude meut overal oogehangen en heel veel kunst van de lokale bevolking. En vooral heerlijke koffie (dat is in Zuid Afrika erg moeilijk te vinden, veel slootwater) en broodjes. Een goed begin van de dag.

Daarna reden we naar een winkeltje, buiten Mosselbaai, waar Gerard en Frouckje altijd hun haardhout kopen. Hier bleek een oesterkwekerij te zitten. Dat moesten we natuurlijk proeven, die verse oesters. In eerste instantie had ik zo iets, geef mijn portie maar aan Fikkie. Ik heb eerder oesters gegeten maar dat vond ik toen een snotterige slok zeewater. Deze dus niet. Het was een stevig vlees, soort mossel en heerlijk met citroensap. Bovendien is het heel gezond voor de botten, dus ik ben blij dat ik ze geproefd heb, smorgens om 11 uur met een beetje citroensap. Heerlijk.


Op naar de volgende stop. Het programma zat goed in elkaar, we kregen ontzettend veel informatie en het was bedoeld om de lokale bevolking de kans om hun handeltje te laten zien of iets te verkopen. Er was absoluut geen druk dat we iets moesten kopen, wat in bijvoorbeeld Turkije wel anders is.

We gingen naar het gekleurde dorpje Friemersheim, naar tante Pop. Een lief klein vrouwtje (zonder tanden) die zich inzet voor de kinderen in haar dorpje. Er is veel armoede en zij vindt dat ook die kinderen snoepjes moeten kunnen kopen. Zij heeft een heel klein poppenhuisje, dat er overigens keurig en gezellig uitzag waar een winkeltje aan is gebouwd. Aan de buitenkant zit een gat in je muur met een ophoogje ervoor, waar de kinderen op kunnen staan om een snoepje uit te zoeken. Ze verkoopt veel dagelijkse produkten per stuk. Mensen hebben vaak geen geld om meteen een grote verpakking te kopen. Als ze dan geld hebben, kunnen ze 1 sigaret, 1 kaars of 1 snoepje kopen. Natuurlijk hebben wij daar ook 'boodschappen' gedaan. Tante Pop besteedt al haar extra inkomen aan de kinderen in het dorp.

Onderweg vertelde Jauckie iets over het HIV en aids probleem in Zuid Afrika. Er is niet precies bekend hoeveel mensen HIV hebben omdat het een geheim is en de artsen zwijgplicht hebben. Zelfs man en vrouw kunnen het voor elkaar geheim houden. Er overlijden veel mensen aan Aids, maar meestal wordt er dan gezegd dat men overlijdt aan een longontsteking, het is dus wel een taboe. Daar is Matthew (een schilder uit het dorp, die we bij de vorige reis hebben ontmoet) ook vorig jaar aan overleden. Een vrouw en drie kinderen achterlatend...

Helaas de harde werkelijkheid en aan de orde van de dag. De regering geeft veel informatie en hulp aan de mensen om het te kunnen bestrijden, maar het is bijna niet te doen. In de vorige regering werd er nog verkondigd dat meisjes (babies) aidsvrij konden worden gemaakt wanneer hun vader hen verkrachtte. Walgelijk. Ziekenhuizen hadden het heel druk met de babies om ze te opereren en vaak overleefden ze het niet. Nu zijn die verhalen een soort mythe geworden, en breng dat geloof er maar eens uit. Helaas is dit ook Afrika!

Nu ik toch bezig ben, Jauckie vertelde ook dat de jongens (uit de townships) nog steeds besneden worden. Snijden is een groot woord, een botte steen, voldoet prima volgens de tradities. De jongens gaan 7 weken de rimboe in, ingesmeerd met witte klei en hebben alleen een deken bij zich. Daar moeten ze 7 weken zien te overleven. In die tijd zien ze geen vrouwen en 's avonds komen de mannen uit het dorp bij hun feest vieren en eten. Er worden 5 dieren geofferd. Na de besnijdenis moeten de jongens zich zelf verbinden met een leren lapje. Het verhaal gaat dat hoe strakker het lapje zit, hoe beter het heelt. (au). Onzin natuurlijk, jongens die bijv. suikerziekte hebben, heelt het heel langzaam. Die zijn voor de rest van hun leven dan ook geen sterke man en blijven een slappeling. Veel jongens krijgen ontstekingen en overleven het ritueel niet. Er zijn twee lange vakanties in Zuid Afrika, en na de vakantie, komen er regelmatig jongens niet meer terug op school. Die hebben het niet gered.

Ondertussen reden we door Kwanongaba, het township van Mosselbaai. Het was die dag heel slecht weer. Veel modder en poelen, bakken om de regen op te vangen. Kortom een bende. Sinds een paar jaar zijn er ook winkels, gemaakt in containers, waar zich kappers, telefoonwinkels e.d. bevinden. Er is sinds een paar jaar veel strijd in de townships. De oorspronkelijke zuid afrikanen woonden er maar er zijn veel vluchtelingen uit omliggende landen bij in getrokken. Deze mensen kunnen veel beter handelen op de een of andere manier hun brood verdienen. Gevold, veel jaloezie en de Zuid Afrikanen ziek hun baantjes worden ingenomen door de vluchtelingen. Hierdoor worden er regelmatig mensen omgelegd.

De regering probeert ze wel te helpen. De golfplaten en kartonnen huizen worden vervangen door stenen huisjes. Mensen die het echt niet kunnen betalen, krijgen het van de regering. Het streven is om in ieder huisje een kraan, toilet en electriciteit te maken. Dit is ook beter voor de hygiene.

Er wordt veel drank en drugs gebruikt in de townships. de Rotary heeft er een gebouw neer gezet waar kinderen kunnen worden opgevangen wanneer de ouders weer eens dronken of high zijn. Zo worden de kinderen op dat moment beschermd.

De volgende en laatste stop was bij Patrick. Een oud mannetje van 66 jaar en hij verdient goed geld met het maken van bakstenen. Goed is relatief want hij kan niet niet zijn eigen huisje bouwen met zijn stenen, hij heeft ook (een houten) huisje gekregen van de regering. Hij heeft 11 kinderen. 6 zijn er nog in leven. Verder had hij nog wat kleintjes rond lopen. Later bleek dat hij daar niet de vader van was. Waarschijnlijk zijn het zijn kleinkinderen en zijn zijn dochters heel vroeg zwanger geworden. (de gemiddelde leeftijd is 12-13 jaar). Binnen een paar jaar hebben ze meerdere kinderen, van meerdere vaders. Vaak kunnen de meisjes dan niet meer naar school en worden de babies opgevangen door de rest van de familie. Het is een beetje een taboe en daarom wordt er vaak verteld dat de opa de vader is. Een meisje met een afgemaakte school zonder kinderen heeft vaak een betere toekomst. Gelukkig zien ze dat al in. Maar zoals het nu gaat zijn de meeste mannen en vrouw van rond de 30-35 al opa en oma!
De gezinnen zijn gigantisch groot.

Patrick, de stenenbakker had last van zijn heup, hij wandelde iedere dag heuveltje op en heuveltje af naar zijn werkplaats om stenen te sjouwen. Jauckie, heeft een afspraak voor hem gemaakt bij een vriend van hem die arts is, om Patrick te behandelen. (Patrick is blij dat hij Jauckie kent). Hopelijk komt het goed. We hebben Patrick naar zijn huisje gebracht. Wat een hoopje ellende, maar vandaag hoefde hij dan niet te lopen (strompelen).

Wat een indrukken deze dag. Deze verhalen kom je niet tegen in de Zuid Afrika gids. Het leven is soms zo hard voor sommige mensen. En in Nederland maar klagen over het weer! LB (= lekker belangrijk)